İçimdeki o çocuk hiç ölmedi
Biliyorum sıra arkadaşımın içinde de ölmedi
Adımlar daha yavaş ve dengesiz
Bakışlar daha dingin ve çizgili
Göbekler daha ileride ve yuvarlak
Saçlar daha seyrek ve beyaz
Kısaca şeklen değiştim
Ama beynim hep çocuk kaldı
Ne mutlu bana
Sıra arkadaşlarım da öyle kaldı
Çocukça gülmeyi unutmadık
Hayati sevdim
Ama ciddiye almadım
Hep bildim
Hayatın da beni ciddiye almadığını
İçimizdeki çocuk hiç ölmesin

Tacettin Köseoğlu
23 Nisan 2004