LEVENT SANİN (KORBO) İLE “ORTAK SERGİ” MACERASI

Rahmetli Korbo ile tanışıklığımız, arkadaşlığımız, hatta kardeşliğimiz mektebin ilk yıllarında başladı. Ben henüz 107, Korbo da 108 dönemli, çiçeği burnunda iki küçük delikanlıyken, Ankara’ dan mektebe daimi öğrenci olarak teslim olmuş; yemekhane, yatakhane ve şehirlerarası tatil yolculuklarının yol arkadaşlığı şeklinde başlamıştı birliktelik.

Ben, mezuniyeti 108 ile tamamlama kısmetine ulaşınca, bir de dönem ortaklığı devreye girmiş oldu.

Rahmetli Korbo ile güzel sanatlar hevesi olan iki gençtik. Ancak birçok nedenden farklı meslek yollarına kanat açmak zorunda kaldık. Üniversite eğitim döneminde ve meslek hayatı ilk yıllarında Ankara Galatasaray Liseliler Birliği’ nde sık sık dertleşirdik.

Bununla birlikte sanat uğraşlarını da bırakmadık. Hatta uzun bir süre sanat atölyesi sahibi Orhan Çetinkaya ekibi ile birlikte çalışmışlığımız oldu. Zaten niyetimiz bir an önce amatörce sergilere katılarak işe başlamaktı.

Sonunda Korbo, fakültesinde öğretim görevlisi olarak doçentlik aşamasına kadar geldi. Ben de meslek yanısıra aile yaşantısını da önemsemiş olarak iki kız çocuğu babası olmuştum.

Yıllar yılları kovaladı ve bir türlü sergi hayalini gerçekleştiremeden sevgili Korbo, 12 Mart 1997 tarihinde maalesef aramızdan ayrıldı. Böylesi sürpriz durum nedeniyle, birçok ortak sanatsal tasarılarımız de askıda kalmış oldu.

Öte yandan, ben de 1997 Mart ayında ilk kez Tıp Bayramı kutlamalarında, yakın çevre meslektaşlarımın ısrarı üzerine Tabipler Birliği’ nin resim sergisi grubuna katılmış bulunuyordum ve birkaç tablo ile nihayet ukde olarak içimde kalan sanat kapısını da açmış oldum. Ve tabii, genelde birçok farklı meslek sahibinin yan uğraşı şeklinde tarif edilen ve hobi diye isimlendirilen ve fakat kanımca insanın içinde kalan ukdelerden ibaret sergi çalışmalarını başlatmış oldum.

Sergi sonrası, gerçekleşemeden son bulan ve içime dert olan “KORBO İLE ORTAK SERGİ” yi tek başıma yapmaya karar verdim. Sevgili Korbo’ nun tamamlanmış ve/veya tamamlanamamış tüm eserlerini sergilemenin en yakın yolu olarak aklıma gelen Ankara GSL derneğimiz oldu.

Önce, derneğin kapısını çalıp, rica edilen resmi işlemleri tamamlayıp, dönemin yönetim ekibinden bir haftalık sergi izni aldım. Onca ısrarıma rağmen yönetim kurulundaki mektepli abi-kardeşlerimin herhangi bir sergi masrafı belirtmemiş olmalarıyla kendimi borca girmiş gibi hissettim. Ve kolları sıvayıp “Sarı-Kırmızı kravatlı Atatürk” hayalimi tuale döktüm ve mektebin ön bahçesi görünümlü portresini derneğe sunarak kendimce bir çeşit borç yükünden kurtulmuş oldum.

Ardından Kültür Bakanlığı’ na başvurarak sergi duvarı bulunmayan dernek binası için ayaklı panolar talep ettim ve fazla geciktirmeden teslim ettikleri pano takımını cemiyete taşıdım.

Sonunda nihayet, bana en zor görünen yanı da Korbo’ nun evine gidip, ressam teyzemiz Suna Sanin hanımdan izin istemek oldu. Onca karşılıklı gözyaşları ile rahmetlinin odasındaki her çeşit eserini sergileme izni aldım. Hatta Suna teyze o kadar duygulanmış ki, ortak sergiyi gezmeye geldiğinde yanında bir tane de suluboya eserlerinden getirmiş, bana hediye etmişti.

Sonunda gerekli davetiye ve tabloların listesini de basımevinde bastırarak 20-26 Aralık 1997 de Rahmetli Korbo ile hayat boyu bir türlü kısmet olamamış sergi hevesini de gerçekliştirmiş oldum...

Ahmet Keskin 23.04.2021